Osmanlıca » Türkçe |
Yukarı |
ÂRÂM |
(İrem. C.) Çölde, sahrada konulan hususi nişan. |
|
|
ÂRÂM |
f. Durma, dinlenme. * Yerleşme, rahat etme, karar kılma. * Eğlenme. |
|
|
Osmanlıca » Türkçe İlişkili Sonuçlar |
Yukarı |
ÂRÂM-BAHŞ |
f. Dinlendirici, dinlendiren, ârâm veren. |
|
ÂRÂM-CÛ |
f. Dinlenmek isteyen. |
|
ÂRÂM-CÛYANE |
f. Dinlenmek isteyene yakışır şekilde. |
|
ÂRÂM-GÂH |
f. Dinlenilecek yer. |
|
ÂRÂM-GÂR |
Hiçbir sıkıntısı olmayan, rahat yaşayan adam. |
|
ÂRÂM-GÜZİN |
f. Dinlenmek için oturan, istirahat eden, dinlenen. |
|
ÂRÂM-I CÂN |
Gönül rahatı. * Sevgili, sevilen güzel. |
|
ÂRÂM-I DİL |
Sevgili, sevilen güzel. * Gönül rahatı. |
|
ARÂM-RÜBA |
f. Sıkıntı veren, istirahatı bozan, rahatı kaçıran. |
|
ARÂM-SAZ |
f. Yerleşen, oturan. |
|
ARÂM-SÛZ |
f. Huzuru bozan, rahatsızlık veren. |
|
DİL-ÂRÂM |
f. Gönül eğlendirici, kalbe rahatlık veren. Gönül okşayan. |
|
VAHDET-ÂRÂM |
f. Dinlendirici, rahat yer. |
|
|
|